شمع ها مثالی کلاسیک از فرآیند سوختن هستند. وقتی گرمای به کار رفته کافی باشد، موم شمع اکسید می شود. پارافین با اکسیژن ترکیب می شود تا دی اکسید کربن و آب تولید کند البته به همراه حرارت و نور. شعله، بخش مرئی این واکنش گرمازا است. یعنی محلی که انقدر تجمع انرژی دارد که منجر به ایجاد نور مرئی میشود. اگر شما هم به شمع علاقمندید با واقعیت های بیشتری درباره آنهاآشنا شوید:
آیا تا به حال یک شمع جادویی دیده‌اید؟ وقتی چنین شمعی را فوت کنید، ظرف چند ثانیه دوباره روشن میشود. این عمل معمولا با همراهی چند جرقه صورت میگیرد. در واقع تفاوت بین یک شمع معمولی و یک شمع جادویی، درست بعد از خاموش کردن آنها اتفاق می افتد. وقتی یک شمع معمولی را فوت می کنید، می‌بینید که نوار دودی باریکی از فتیله بالا می رود. این دود، موم تبخیر شده است. فتیله نیم سوز در زمانی که شما شمع را فوت می کنید، انقدر داغ است که موم شمع را تبخیر کند، اما به اندازه کافی داغ نیست که دوباره آن را محترق کند. اگر شما فتیله شمع معمولی را درست پس از خاموش شدن بدمید، ممکن است بتوانید آن را قرمز کنید، اما شمع روشن نمی‌شود.
از طرفی شمع جادویی، در فتیله خود یک ماده اضافی دارد که این امکان را فراهم می کند که احتراق در دمای نسبتا پایین تری در فتیله رخ دهد. در واقع فتیله، این ماده اضافی را می سوزاند و در نتیجه سوختن این ماده، حرارت لازم برای احتراق بخار پارافین شمع فراهم می شود: شعله‌ای که شما در شمع می‌بینید.
چه موادی اینکار می‌کنند؟ معمولا ذرات ریز فلز منیزیم. دمای لازم برای احتراق منیزم نسبتا کم است ( 430 درجه سانتیگراد) . منیزیم خود می سوزد و شرایط لازم برای احتراق بخار پارافین را فراهم می آورد. در واقع ذرات جرقه مانندی که شما در شمع های جادویی می‌بینید، ذرات محترق شده منیزیم هستند. " جادو" زمانی اتفاق می افتد که یکی از این جرقه ها، بخار پارافین را محترق می کند و شمع خود به خود روشن میشود. بقیه منیزیم موجود در فتیله، نمی‌سوزد چرا که پارافین مایع، آنها را از اکسیژن دور نگه‌می دارد و در ضمن آن را سرد نگه میدارد.
منبع: وبلاگ شیمی محض
