مسیرهای فیزیولوژی و بیوشیمیایی
ریبوفلاوین ویتامینی محلول در آب, از گروه B کمپلکس است.
آنزیم‌های وابسته به ریبوفلاوین, انجام یک سلسله از واکنش‌های شیمیایی را تسهیل می‌کنند. این آنزیم‌ها نقش مهمی در سوخت و ساز اسیدهای آمینه, پورین و پیریمیدین و سوخت و ساز ویتامین K, اسید فولیک و غیره دارند. این ویتامین ذخیره موثر ندارد. کوآنزیم‌های FMN و FAD موجود در غذا, توسط آنزیم‌های غیر اختصاصی به ریبوفلاوین هیدرولیز می‌شوند. ریبوفلاوین آزاد در شیر و تخم مرغ یافت می‌شود.
جایگاه عمده جذب ریبوفلاوین, قسمت ابتدایی روده است. این فرایند طی مکانیسم انتقال قابل اشباع که شامل فسفوریلاسیون و دفسفوریلاسیون است, انجام می‌شود. فرایند جذب با 25 میلی گرم ویتامین, اشباع می‌شود. میزان اساسی ریبوفلاوین در گردش به طور غیر اختصاصی به آلبومین سرم, پیوند و مقادیر کمتری به سایر پروتئین‌ها متصل می‌شود.
RDA و تداخلات
مقادیر توصیه شده ریبوفلاوین با سن, جنس, بارداری و شیردهی تغییر می‌کند.
منابع غذایی ریبوفلاوین شامل شیر, ماست, پنیر, گوشت, تخم مرغ, کلم بروکلی, مارچوبه, پرتقال و دانه کامل غلات است. این ویتامین در مقابل نور و حرارت ناپایدار است.
علائم و نشانه های کمبود و درمان آن
علائم و نشانه های کمبود در ریبوفلاوین عبارتند از: درماتیت سبوره ای لب و دهان, شیلوز, گلوسیت, زخم گوشه دهان, سوزش و خارش چشم ها, واسکولاریزاسیون(رگ زایی) قرنیه و کم‌خونی. کمبود ریبوفلاوین به تنهایی, به ندرت اتفاق می‌افتد. زیرا منابع غذایی این ویتامین حاوی سایر ویتامین‌های گروه B نیز هستند و تداخلات مواد مغذی تصویر بالینی را پیچیده می‌کند. متابولیسم ریبوفلاوین در بیماران درمان شده با کلرپرومازین, تتراسایکلین, ایمی پرامین, آمی تریپتیلین و فنوتیازین تغییر می‌کند. نقش قرص‌های ضد بارداری در افزایش نیاز به ریبوفلاوین مورد تردید است. کمبود ریبوفلاوین معمولاً با دوز خوراکی 15-10 میلی گرم در روز به مدت یک هفته درمان می‌شود. در سوء جذب شدید, می‌توان از طریق پاراروده ای از این ویتامین استفاده کرد.
فعالیت گلوتاتیون ردوکتاز گلبول قرمز و برانگیختن آن با افزودن FAD در شرایط آزمایشگاهی رایج‌ترین روش اندازه گیری ریبوفلاوین است. حداکثر محدوده طبیعی تحریک, 76% است. روش‌های اسپکتروفلوئومتری و HPLC برای تعیین مقدار این ویتامین در خون و ادرار وجود دارد. همچنین از پروتئین پیوند شده با ریبوفلاوین موجود در سفیده تخم مرغ جهت تعیین آن در ادرار استفاده می‌شود.
هیچ گزارشی از مسمومیت در انسان داده نشده است. مسمومیت در حیوانات آزمایشگاهی, بسیار کم است.
